Ik denk dat we allemaal helden nodig hebben. Die mensen die hun nek uitzetten voor avontuur, die mensen die al onze driften voor onderzoek en ontdekking bevredigen.
Ik denk dat het nooit bij ons opkomt dat ze het misschien niet levend zullen redden. Of gezond. Ik veronderstel dat de voldoening van het plaatsvervangend leven door de reizen en triomfen van deze avonturiers ons blind maakt voor het feit dat ze leven en ledematen riskeren en zelfs een vruchteloos einde kunnen bereiken.
Ik denk dat Ted the Caver een van onze helden was. We lijken gefascineerd door zijn verhaal. Meer dan gefascineerd. Helemaal beneden bang tot op het bot. Want hoeveel we ook verlangen om het onbekende te zoeken, te proeven en aan te raken, we kennen het risico. We weten dat het betekent dat we alleen staan in het donker, te midden van gevaar, en dat we het misschien niet redden.
Wat is er met Ted gebeurd?
Ted en de Mystery Cave
Ted begon een reis in december 2000. Een reis die een groot deel van 2001 heeft geduurd. Hij was onschuldig genoeg grotten aan het verkennen in de buurt van American Fork, Utah. Hij en zijn vriend Brad (in zijn oorspronkelijke blog verwijst Ted naar Brad als "B") ontdekten een klein gaatje in een van de grotten die ze verkenden. Het gat had een koele wind en het vreemde feit trok hen ertoe meer te weten te komen over het gat.
Toen hij door het gat keek, ontdekte Ted dat verder in de doorgang na ongeveer 10 voet kruipruimte openging. Het gat was te klein om er een heel menselijk lichaam doorheen te laten, dus de twee mannen begonnen het gat te openen.
Terwijl ze daar in het gat waren, begonnen de mannen er een vreemd huilend geluid van te horen en ook een beetje gerommel. Ted verwierp destijds het gerommel als verkeer van de nabijgelegen snelweg.
De mannen verlieten de site, maar kwamen snel terug met de juiste uitrusting om het gat te breken. Met behulp van een boor, bull-pin en kleine voorhamer, braken ze om beurten het gebied rond het gat om het te verbreden. Houd er rekening mee dat grotten zoals die van Ted en Brad waren pikzwart. Terwijl de ene man werkte, schopte de andere in het donker terug. Ted droeg een helm met een lampje erop en droeg ook een mini-mag-lampje en wat glowsticks, voor het geval dat. Houd er ook rekening mee dat dit gat ongeveer 3 voet van de grond was en dat de werkruimte moeilijk te onderhandelen was.
Na vele uren werk vertrokken de mannen om op een ander tijdstip terug te keren.
Binnen een paar weken kwamen de mannen terug, dit keer met het hondje van Brad. Ted dacht dat hij de hond misschien door het gat zou kunnen steken om erachter te komen hoe ver terug de gang ging.
Voorafgaand aan het bereiken van de plek waar het gat was, was de hond vrij levendig en verkennend. Hoe dichter ze bij het gat kwamen, hoe angstiger de hond werd; klampt zich vast aan zijn eigenaar en jankt.
Brad begon aan het gat te werken, maar werd al snel onderbroken door een raar knarsend geluid dat hij uit de opening hoorde komen. Dit was enigszins verontrustend voor hem, maar hij bleef niettemin werken. Het gat begon groot genoeg te worden voor Ted om tenminste zijn hoofd erdoorheen te passen. Dus de mannen begonnen redelijk wat vooruitgang te boeken.
Opmerkelijk was op dit punt de wind en het gerommel dat uit het gat kwam gestopt.
Drie weken later keerden de mannen terug naar de grot, met een meer ingetogen en bezorgde houding, gezien de vreemde gebeurtenissen die ze het vorige bezoek hadden meegemaakt. De wind en het gerommel waren terug.
Ted ging aan de opening werken, met boormachine en oordopjes erin; tijdens het boren rond het gat hoorde hij een vreselijke schreeuw. Natuurlijk schrok het (op zijn zachtst gezegd) beide mannen. Het wind- en gerommelgeluid was weer gestopt.
Op hun volgende reis naar de grot waren de wind en het gerommel terug vanuit het gat. Ze konden het gat voldoende openbreken zodat Ted halverwege kon passen. Tijdens een volgende reis kon Ted zichzelf door het gat passen. Hij was in staat om door de kleine kruipruimte naar de doorgang te lopen die vervolgens naar een kamer leidde, waarnaast een ronde rots tegen de muur leunde.
In de kamer had Ted het gevoel dat hij in de gaten werd gehouden. Om dit ongemakkelijke gevoel toe te voegen, zag hij een vreemde tekening aan de muur, die mensen afbeeldde die onder een soort symbool stonden.
Al die tijd had Ted foto's genomen van zijn onderneming door de doorgang naar de kamer. Blijkt dat de foto's van de passage uitkwamen, maar niet de foto's in de kamer.
In april, toen de mannen terugkwamen, brachten ze een vriend mee, in het blog van Ted aangeduid als "Joe". Joe was dun genoeg om gemakkelijk door het gat te passen en hij was een ervaren speleoloog. Joe ging eerst het gat in en Ted volgde. Terwijl hij zijn apparatuur door het gat haalde, van Brad, sloeg Ted zijn hoofd tegen de muur en verwondde hij zichzelf ernstig. Ted kon de reis niet voortzetten en liet Joe niet doorgaan. Lange tijd was er totale stilte, wat Ted een ongemakkelijk gevoel gaf. Na ongeveer 25 minuten wachten, ging Ted op zoek naar Joe, maar ziet Joe al snel terugkomen. Gevraagd of hij in orde is, antwoordt Joe dat hij dat niet is, en het is duidelijk dat hij geschud is; en heeft ook talloze snijwonden en krassen op hem. Op dat moment kreeg Joe snel zichzelf terug uit het gat en naar de andere kant waar hij begon en pakte zijn spullen op om te vertrekken.
Merkbaar, opnieuw, was de wind gestopt.
Ted en Brad kwamen na een paar weken terug met een tweerichtingstelefoon en een videocamera. Toen Ted de grot naderde, meldde hij in zijn blog, dat hij echt niet terug naar de grot wilde gaan. Bovendien bleven er kleine dingen misgaan tijdens deze reis. Gedoe met het touw en knopen, dat soort dingen.
Terwijl Ted door de doorgang naar de kamer gaat, test hij de telefoon, die een draad heeft die hem verbindt met de andere telefoon, en praat met Brad die buiten het gat staat te wachten.
Bij de ronde rots in de buurt van de kamer kreeg Ted een heel slecht gevoel. Hij gaat toch de kamer in en filmt hem. Aan het einde van de kamer is er een doorgang die leidt naar totale duisternis. Hij gaat er op in en filmt het ook. Achter hem hoort hij dat schrapende geluid, deze keer luider en dichterbij. Hij draait zich om en stoot zijn helm tegen het plafond, dat zijn nek en rug verwondt en het licht breekt dat op de helm is gemonteerd. Op dit punt raakt hij in paniek, valt op zijn knieën en zet de camera neer. Hij is in totale duisternis.
Hij haalt zijn mini-mag licht uit, maar het is zwak omdat de batterijen oud zijn. Dus haalt hij zijn gloeistokken uit en gooit er een in de kamer vanwaar hij kwam. Hij kon niets zien. Hij probeert Brad te bellen, maar de telefoon is dood. Hij gaat door de kamer en gaat terug om daar weg te gaan, en de tekening aan de muur lijkt te gloeien als hij er langs loopt. Terwijl hij bij de ronde steen komt, realiseert hij zich dat deze is verplaatst en dat de steen op de draad zat die de telefoons met elkaar verbond. Hij legt zijn telefoon neer en ziet dan net dat er een gat is waar de rots was geweest.
Terwijl hij vertrekt, heeft hij het gevoel dat hij wordt achtervolgd door wat hem een horde demonen lijkt.
Terwijl hij uit de grot klimt, terwijl hij het touw omhoog trekt om het op te halen, blijft het haken en wordt het naar beneden getrokken in de grot. Terwijl hij verder klimt, voelt hij het touw van onderen strakker worden.
Beide mannen verlaten in angst de grot snel.
De nasleep
Ted doet zijn blog pas 3 weken na het laatste incident opnieuw. De reden waarom is dat hij zo geschud is dat hij nauwelijks iets kan doen. Gedurende deze tijd na de angstaanjagende gebeurtenis kan hij niet eten of slapen en heeft hij verlof van zijn werk genomen.
Binnen een week na het incident begint hij vreemde dingen in zijn huis te horen: voetstappen, schuifelende, krakende deuren. Hij begint dan dingen te zien, vanuit zijn ooghoek. Maar hij ziet niets als hij kijkt. Hij houdt het licht aan, hij koopt een pistool.
Hij begint vreemde schaduwen buiten zijn ramen te zien en begint zijn blinden gesloten te houden.
Op een gegeven moment begint hij veel gewicht te verliezen en slaapt hij meestal. Hij kan zich nergens op concentreren en begint ook nachtmerries te krijgen.
Tijdens een rusteloze nacht gaat hij heen en weer van woonkamer naar slaapkamer en ziet een donker figuur aan het einde van de gang. De lichten knipperen. De telefoon gaat en Ted strompelt over een stoel en als hij door de gang kijkt, is het figuur verdwenen.
Ted vertrekt en rijdt naar "Overlook Point" om naar de stadslichten te kijken. Hij had een drang om daarheen te gaan. Hij merkt dat Joe daar is en er net zo slecht uitziet als Ted. Beide mannen besluiten dat ze terug moeten naar de grot.
Ted rijdt naar het huis van Brad en vertelt hem dat ze teruggaan naar de grot. Ted slaapt bij Brad thuis en krijgt eindelijk wat rust.
Teds laatste blogartikel is hoopvol dat hij sluiting zal vinden door terug te gaan naar de grot en hij verklaart dat hij deze keer een pistool met zich meebrengt, samen met een mes, eerste hulp, voedsel en water, een camera, verschillende lichtbronnen en een schrijfblok en een potlood. Hij wilde kennelijk volledig voorbereid zijn.
Dit is echter alles wat hij zegt. Er is geen goed nieuws over zijn laatste avontuur in de grot, helemaal geen nieuws, hoewel hij zegt dat hij ons nieuws zal geven in het volgende bericht. Dat doet hij nooit.
Theorieën over wat er is gebeurd
De voor de hand liggende theorie is dat Ted daar in die grot enkele kwade geesten was tegengekomen. Hij verstoorde hen in hun huis en zij gingen achter hem aan. Sommigen zeggen dat hij een portaal naar een andere dimensie is tegengekomen en onbedoeld enkele van zijn inwoners heeft vrijgelaten.
Een andere minder aangehaalde theorie is dat hij het huis van de beruchte skinwalker vond, een vreemd wezen uit de Navajo-legende dat de laatste tijd is gezien, vooral in de vier hoeken van het zuidwesten van Amerika.
Een andere theorie is dat een fan van Ted het hele verhaal verzon, uit hun enthousiasme voor zijn avonturen.
Natuurlijk wordt er ook gezegd dat Ted zelf het verhaal verzon voor de lol. Dat hij een echte speleoloog is, die echt de Freeway Cave heeft ontdekt die deel uitmaakt van het Timpanogos Cave-netwerk in de Wasatch-bergen in de Amerikaanse Fork Canyon in Utah. Er wordt gezegd dat hij eigenlijk een onontgonnen (destijds) grot en doorgang in dat specifieke grottencomplex heeft ontdekt: dat de doorgang en grot nu Gypsy Passage en Floyd's Tomb worden genoemd.
Natuurlijk zijn er ook theorieën over wat er met Ted is gebeurd na zijn verkenning van Floyd's Tomb. Sommigen zeggen dat hij gek werd en betrokken was. Sommigen zeggen dat hij ging werken voor een speciaal bureau binnen de regering om het paranormale fenomeen te onderzoeken.
Sommigen zeggen dat hij leeft en gezond is en houdt van het feit dat iedereen zoveel van zijn verhaal geniet.
Dat zou heel goed het geval kunnen zijn.
